Whistler’s wandelingen

September blijkt een fantastische maand om te wandelen. Het weer is ineens volledig omgeslagen. Met veel regen en bladeren in alle kleuren is het nu echt herfst. Gelukkig heb ik ook nog een paar mooie dagen gehad. Na de drukke zomerperiode is het ook een stuk rustiger met werk (iets te rustig voor mij) en dus geniet ik nog maar even van deze prachtige omgeving.

In het begin van de zomer klom ik met een paar collega’s naar het meer op de Blackcomb berg. Toen lag er nog een laagje ijs op en was ik omringd met sneeuw. Inmiddels zijn veel liften op de berg gesloten en kun je eigenlijk alleen nog in het weekend de berg op, maar voordat dit gebeurde ben ik nog snel even een kijkje gaan nemen. De sneeuw was verdwenen en dit keer hingen er een stuk minder lagere wolken dan de vorige keer.

Ook had ik al een hele tijd het plan om Rainbow mountain te beklimmen. Er zijn twee mooie wandelingen daar, maar ik durfde het niet alleen aan met alle beren en bergleeuwen hier. Gelukkig wilde Julia wel met me mee en dus begonnen we de klim naar Iceberg lake. Op deze wandeling merkte ik pas echt dat het herfst was. De bomen in het begin lieten allemaal hun bladeren vallen. Eerst liepen we over een steil, breed pad omhoog en na een uurtje lopen kwamen we pas echt in het oerbos terecht. Het lijkt wel of je door een sprookje loopt. Het groen op de grond geeft bijna licht en overal groeit wel iets. De wandeling was verrassend gevarieerd qua omgeving, hoewel het wel steeds maar omhoog bleef gaan. Toen we uit het bos kwamen stonden we ineens in een alpenweide die omringd was door hoge rotsen. We doorkruisten de weide en moesten nog een laatste stukje omhoog over losliggende stenen. Daarna kwamen we eindelijk bij Iceberg lake. Er waaide een frisse wind, maar het uitzicht was schitterend in alle richtingen, van de gletsjer tot het uitzicht over de omringende bergen.

Mijn laatste wandeling was een beetje een soloavontuur. Ik had gelezen dat je naar het Brandywine Falls provincial park kon wandelen vanuit Whistler. Ik nam de bus naar de zuidelijkste wijk van het dorp en daar begon inderdaad een pad. Het was er uitgestorven. Ik hoorde werkelijk alleen mijn ademhaling en af en toe het geritsel van een dier. Elke keer keek ik geschrokken om me heen. Was het een cougar? Was het een beer? Nee, gewoon een eekhoorn of een vogeltje. Ik liep meer en meer de bossen in, heuvel op en heuvel af, maar wist tegelijkertijd dat ik eigenlijk parallel aan de snelweg liep. Hoewel de hele wandeling maar zo’n 13km was, voelde ik me alsof ik de beschaafde wereld had verlaten. Al helemaal toen het pad ineens veranderde in een route met obstakels. Ineens moest ik over half verrotte bruggetjes, door begroeiing zo dicht dat ik mijn handen voor mijn hoofd moest houden en klom ik over boomstammen. Tja, uiteindelijk bleek dan ook dat ik op een ander pad terecht was gekomen wat ‘onder constructie/niet onderhouden’ was. Maar ik kwam gewoon op de plek van bestemming, waar het ineens krioelde van de mensen. Gelukkig vond ik daar een stel lieve mensen die me wel mee wilde nemen naar Whistler. Met zo’n twintig minuten rijden was ik weer thuis. Nog één maandje te gaan hier. Hopelijk kan ik nog iets meer zien voordat de sneeuw weer verschijnt. Bovenop de berg sneeuwt het namelijk al!

De brug waar je kunt bungeejumpen

bij pothole lake

 

Hogerop

Het heeft even op zich laten wachten, maar inmiddels hebben we weer zomer in Whistler. De dagen zijn heet en dat maakt werken wel net wat intensiever. Ik ben flink aan het werk om te sparen voor mijn volgende avontuur, maar ergens vond ik nog een gaatje om nog een keer de berg op te gaan. Vanaf de top van de stoeltjeslift loopt er een route helemaal naar de top van de gondel. En wat was het weer mooi!

Het High Note Trail is waarschijnlijk de populairste route op de berg. In het begin daal je tussen de rotsen door en kijk je over Creekside de vallei in. Daarna draai je naar de andere kant van de berg. In de verte staat de Black Tusk, een oude vulkaan die makkelijk te herkennen is aan zijn rare vorm. Dan komen er ineens bergweides tevoorschijn, met hier en daar wat bebossing. Nog steeds toren ik hoog boven de vallei uit en beneden loopt de Cheakamus rivier door de bossen.

Hierboven staan nu pas de bloemen in bloei. Het grootste gedeelte van de sneeuw is weg, met hier en daar nog wat gletsjers en stukjes sneeuw in de schaduw. De zomer is hierboven eindelijk gearriveerd. Ik weet niet waar ik moet kijken. Terwijl ik mijn voeten in de gaten hou op dit smalle pad, kijk ik naar alle bloemen in het gras. Dan hoor ik ineens iets. Is het een poema? Is het een beer? Nee. Recht op het pad staan een paar grijswitte marmotten. Ze huppelen snel uit de weg, maar zijn nog dichtbij genoeg om ze even te bewonderen.

Vlak daarna kom ik aan bij het uitzicht over het Cheakamus meer. Het water is zo blauw! Dat komt op de foto’s niet eens over. Wat een schitterend plaatje, met het groen van de bergweides, de kleuren van de bloemen en de donkergroene bossen. Vanaf hier komt er wat meer klimmen bij kijken. Op gegeven moment loop je tussen de rotsen door, waar ze een soort plank en touwen hebben gemaakt omdat je er anders niet tussendoor zou kunnen komen.

Als ik weer de lange bocht naar de andere kant van de berg om loop, verandert het landschap compleet. Ik ben weer terug in gebied waar ik geskied heb, maar ik herken het helemaal niet. Hier is het rotsachtig. Rode tinten van rotsen en zand komen tevoorschijn in het landschap en het gras lijkt veel ruwer. In de verte ligt een schitterend bergmeertje waar ik langzaam naartoe loop. Nadat ik over een paar stenen gehopt ben om de modder te vermijden, begint mijn klim naar boven weer.

Ik heb me behoorlijk gehaast omdat ik nog naar het werk moest later die dag. Nu kwam ik mezelf dan ook tegen. Hijgend klom ik de natuurlijke trappen op. Al snel kwam ik in het gebied rondom Harmony lake, waar ook meer kortere wandelingen lopen. Een houten bruggetje liep er langsaf en daarna ging het nog meer omhoog. Moe maar voldaan kwam ik aan bij de gondel. Ik had de 3 tot 4 uur durende wandeling in 2,5 uur afgelegd. Ik kon nog net naar huis om te douchen en daarna begon het werken weer.

Bij Ziptrek is het druk op het moment. We hebben volle groepen en er is genoeg werk. Over twee weken gaan een hoop collega’s alweer naar huis, terug naar school. Ik ben benieuwd hoe dat dingen gaat veranderen. In de ijssalon is het met dit weer ook redelijk druk. Daar hebben ze nog niet besloten hoe lang we open blijven. Voorlopig blijf ik in ieder geval nog even hard door werken. Wie weet wat het weer in september gaat doen.

Juli in Whistler

Inmiddels ben ik alweer een maand aan het werk als gids op de ziplines. Na alle training hadden we helaas een periode met verschrikkelijk weer en dus vielen de werkuren tegen. Ik ben dus maar een tweede baantje gaan zoeken en ben begonnen bij de ijssalon. Inmiddels is de zomer eindelijk gearriveerd en voel ik in mijn handen dat ik een volle week gewerkt heb. Weer of geen weer, ik heb weer een aantal schitterende plekken kunnen (her-)ontdekken. En, één van mijn favoriete artiesten was in Whistler!

Goldfish, dansen wat de klok slaat

Na alle regen en het vele binnen zitten besloot ik met een groepje collega’s toch maar gewoon te gaan wandelen. We gingen met de gondel de berg op om in het alpine gebied te wandelen. We gingen omhoog door de wolken en bovenop de berg was het aardig fris. Op Blackcomb mountain was not aardig wat sneeuw te vinden en het meertje waar we naartoe liepen was nog bevroren. Gelukkig hadden we ondanks alle wolken toch een schitterende wandeling met een fantastisch uitzicht. De wolken gaven de berg een soort mysterieuze sfeer.

Met Megan en Laurie

Sasha, Laurie en ik

Nog genoeg sneeuw

Een enkele bloem probeerde al te bloeien

Schitterende uitzichten

Op weg terug

Toen de zon weer tevoorschijn kwam ben ik met een collega en haar huisgenoot naar Pemberton gereden om de wandeling naar Joffre lakes te maken. Het was de eerste mooie dag in juli dus het was er ontzettend druk. Maar dat deed niets af aan de schoonheid van deze plek. De wandeling was best makkelijk en ging steeds naar een hoger gelegen meer. Bij het tweede meer lag een boomstam in het water waar je overheen kon lopen, maar dat gletsjerwater is toch wel koud aan de voeten. Het derde meer was de perfecte plek voor een picknick met uitzicht over een gletsjer en de omringende bergen.

Vorige week ben ik ook getraind voor onze Sasquatch zipline. Het is de langste in Canada en is 2,2km lang. Als je daar aan de top staat heb je pas echt een uitzicht! Ik mocht hem één keer zelf zippen voordat ik drie tours met gasten deed. Hieronder een promofilmpje zodat je ook een idee krijgt van wat ik nou precies doe.

 

Als je niet fit bent, dan wordt je het wel

En daar stond ik dan. Ik had pas twee van de drie tours van de dag gedaan, maar ik mocht naar huis. Ik was nog steeds een beetje verbluft. “Tot de volgende keer.” Vandaag ben ik officieel goedgekeurd als gids bij het tokkelen. Dat gaat allemaal niet zomaar en dat betekent ook niet dat het nu ineens heel makkelijk is.

Twee en een halve week geleden ging ik samen met één van mijn toekomstige collega’s op een tour als gast zodat we konden ervaren hoe het is. We kregen harnassen aan en gingen in de gondel de berg op. Na een stukje lopen stonden we ineens op het platform van de eerste kabelbaan. Wow! Dat is toch wel hoog en ook heel lang. Ik was wel enigszins bezorgd. Wat nu als ik het heel erg eng vond? En dan was mijn baan nog niet begonnen! Toen de gids vroeg wie er eerst wilde gaan werden ik en mijn collega aangekeken door de vier Aziaten die ook in de tour zaten. Drie, twee, één… daar vlogen we dan. De gidsen vertelden tijdens de tour ook een beetje hoe zei het vonden en ik ging die dag helemaal enthousiast naar huis.

De volgende dag begon onze training. Ik wist wel een beetje wat we moesten leren, maar het ging allemaal veel sneller dan ik verwachtte. Als gids ga je naar beneden en moet je jezelf afremmen. Er is maar één manier om het te leren en dat is gewoon gaan. Natuurlijk stond er dit maal wel iemand beneden om ons af te remmen als het niet goed ging, maar uiteindelijk moeten we het allemaal zelf doen. Een beetje onhandig en zenuwachtig hing ik mezelf op de kabel. Ik keek eens naar mijn handschoenen. Ze zagen er net zo uit als de tuinhandschoenen die we in Nederland gebruiken. En zo roken ze ook! Kan is hiermee stoppen? Het was even uitvogelen hoeveel druk je moet geven, maar elke keer dat ik naar beneden ging werd het beter.

De volgende dagen moesten we elkaar leren remmen, alsof we met gasten aan het werk waren. We leerden over de verschillende technieken en systemen of mensen te remmen. We moesten leren hoe je met kinderen in een tandem naar beneden gaat, alleen moesten wij ook de kinderen spelen. We leerden of harnassen en hoe je mensen op moest halen als ze in het midden van de kabel blijven steken. Daarnaast werd er ook nog gestudeerd. Het bedrijf heeft de natuur en duurzaamheid hoog in het vaandel staan en daar moeten we dus ook alles van weten.

Mijn training van twee weken was een bootcamp. We moesten onszelf aan de kabel omhoog trekken als krachttraining. Die techniek gebruik je als er iemand in het midden van de kabel opgehaald moet worden. Aangezien je alle mensen met je handen afremt, wordt er ook flink aan de armspieren and de grip in je handen gewerkt. Buikspieren worden geactiveerd en de benen moeten constant trappen lopen. Er is maar één manier om beter te worden en dat is om het te blijven doen.

Drie dagen lang werd ik geschaduwd terwijl ik tours met echte gasten deed. Zo was er altijd iemand om te helpen en te checken of alles wel goed ging. ’s Avonds kwam ik doodmoe thuis met armen als pap. Er waren momenten op mijn eerste dag waarop ik op mijn tanden moest bijten om mensen naar het platform te trekken. De remtouwen leken door mijn handen te glijden. Vandaag ging een stuk beter. Ok, ik hoefde maar twee tours te doen in plaats van drie, maar het ging me goed af. Helaas moest er ook nog even geoefend worden om iemand uit het midden van de lijn terug te halen. Één van de jongere meiden wilden wel het ‘slachtoffer’ zijn. Ik had net 9 mensen geremd op de zwaarste lijn en toen werd nummer 9 dus vrolijk weer terug geduwd. De hele groep stond dus te kijken naar hoe ik haar weer terug het platform op viste. “Je zult nu toch wel paparmen hebben.” zegt één van de gasten. “Gefeliciteerd. Je bent geslaagd.”

Het was heel leuk dat de gasten zo enthousiast waren en ze wensten we allemaal succes met de rest van de zomer. De volgende keer dat ik een tour run sta ik er dus alleen voor. Je bent wel altijd met een collega, maar één staat bovenaan en de ander onderaan. Mijn spieren moeten nog steeds wennen, maar dat blijkt na een aantal weken wel beter te worden. Tot die tijd zal ik af en toe even op mijn tanden moeten bijten of toe moeten geven dat ik hulp nodig heb. We gaan het meemaken. Deze zomer is in ieder geval weer een avontuur dat ik nooit zal vergeten! De resultaten van dit bootcamp zullen we in oktober wel zien.

Lekker nog als gast tokkelen

Tja, de omgeving is schitterend

Tandem training!

Daar ga ik dan op z’n kop

Als gids naar beneden

 

Terug bij het begin

Na drie weken in Cuba en twee weken door Canada te hebben gereisd had ik eigenlijk helemaal geen zin om weer naar Whistler te gaan. In Banff had bijna elke winkel een ‘hulp gezocht’-bordje in de etalage en ik ben bijna daar gebleven. Maar ik had al een leuke baan gevonden in Whistler en bovendien moest ik toch mijn ski’s ophalen. Inmiddels ben ik alweer een paar dagen terug en is het heerlijk om weer hier te zijn.

Ik zit op het moment in het hostel, dat niet echt dicht bij het dorp ligt. Het is nog zo’n half uurtje met de bus. Het is hier wel heel comfortabel en dat is maar goed ook want tot juli zal ik hier nog verblijven. Het is de accommodatie waar de atleten tijdens de Olympische spelen van Vancouver verbleven. In het begin was het nog raar om weer terug te zijn. Ik had geen eigen plek meer en alles zag er anders uit. Het was bewolkt, dus je zag alleen de onderste helft van de bergen en daar was alle sneeuw verdwenen.

De volgende dag was het ineens 33 graden! Misschien was Whistler toch blij dat ik terug was. Ik had een meisje ontmoet in het hostel en samen gingen we met de gondel de berg op. Boven op de berg ligt nog ontzettend veel sneeuw en er is dan ook nog niet heel veel te doen. Tussen alle sneeuw hebben ze wel een weg gegraven en je kunt dus wandelen tussen de sneeuwmuren. Als je hier naar beneden gaat op skis is het een groene piste, maar als je die ineens omhoog moet klimmen wordt het toch behoorlijk zwart! Ik kwam erachter dat ik alle liften die gebruikt worden om bij wandelingen te komen de hele zomer nog gratis mag gebruiken omdat ik in de winter voor Whistler Blackcomb heb gewerkt. Ik kan dus regelmatig de berg op en de komende maanden zal er steeds meer te doen zijn.

Zwarte beren onder de gondel

Waar ik in april nog op de skis stond

De sneeuwmuur die nog moet smelten

Lekker weer in de sneeuw, maar wel in korte mouwen

Die middag ben ik naar een kamer gaan kijken. Het huis was van een man die er ook woonde. Hij heeft één kamer, zijn zoon een andere en hij verhuurd twee kamers. Er waren wel veel regeltjes en de man was een beetje raar, maar vanaf juli kan ik daar wonen. Het is vlakbij het centrum en dus kan ik bijna overal naartoe lopen en dat is wel heel fijn.

Aangezien ik nog een paar dagen vrij heb voordat mijn nieuwe baan begint ben ik maar de toerist aan het uithangen. Vlakbij mijn hostel is een bos vol wandelpaden en op een warme dag ben ik langs de Cheakamus rivier naar Logger’s lake gelopen. Dit meer heeft zich gevormd in een oude vulkaan en wordt gevoed door de gletsjers. Ik hield het dan ook niet langer dan twee minuten uit in het ijskoude water. Helemaal verfrist ging ik nog een pad op dat me helemaal rondom de krater bracht. Het was af en toe behoorlijk stijl, maar leverde dus ook mooie uitzichten op.

Logger’s lake van boven

Het verfrissende water

Bij de Cheakamus rivier

Uitzicht vanaf de wandeling

Een andere wandeling die al heel lang in mijn hoofd zat was het onofficiële pad naar een wrak van een trein. De trein ligt er al sinds de jaren 50 en is veranderd in een kunstwerk vol graffiti. Met een paar andere mensen van het hostel ging ik op zoek. Uiteindelijk vonden we de oude wagens. Ze lagen allemaal verspreid door het bos, vlak langs de rivier. Het leverde mooie plaatjes op.

Ik was misschien een beetje onzeker over het terugkomen naar Whistler, maar na een paar fantastische dagen weet ik dat ik hier wel goed zit. Ik heb een plek om te slapen en een leuke baan en het lijkt erop dat Whistler genoeg activiteiten heeft om de zomer door te komen. Nu alleen die geldboom nog… Vanavond ga ik naar de oriëntatie van mijn nieuwe baan. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn. Je hoort het wel.

Lekker relaxen bij het meer

Bij de wrakstukken

Op naar de zon!

Ik weet het, ik heb deze winter niet veel van me laten horen. En nu laat ik weten dat ik 3 weken onbereikbaar ben. Morgen vertrek ik naar Cuba voor een nieuw avontuur. Ik laat het grootste deel van mijn spullen hier in Whistler achter, want ik kom gewoon weer terug voor de zomer. Inmiddels zit ik echter alweer zo lang hier dat het ritme wel weer eens verbroken mag worden.

Via Toronto vlieg ik naar Varadero, een plaatsje vol all inclusive hotels. Voor mij wordt het niet drie weken bakken op het strand want na een dagje rusten ga ik het echte Cuba verkennen. In drie weken reis ik van west naar oost, van Vinales totaan Baracoa. Voor de eerste week zijn de accommodaties geboekt, maar daarna is het nog allemaal open.

Cuba gaat wel even anders zijn dan de laatste reizen die ik gemaakt heb. Ik ga eindelijk weer eens naar een plek waar ik de taal niet spreek. Ik ben de afgelopen weken wel op een korte cursus Spaans geweest en ben flink actief op de Duolingo, maar Cuba wordt als het ware het eerste proefwerk. Ik ben benieuwd hoeveel ik kan verstaan en lezen.

Daarnaast is Cuba nogal verschillend van alle andere plekken waar ik ooit geweest ben. Het ligt in het Caribisch gebied, het is communistisch, er zijn twee valutas en hostels kennen ze niet en internet is schaars en duur. Dit vraagt om een andere manier van reizen. Ik vertrouw grotendeels op de goedheid van de mensen en dat is toch wel verfrissend.

Als ik hier in Canada even snel iets moet weten, komt al snel mijn telefoon uit mijn zak en google ik het even, van bustijden totaan een stadskaart. Ja in Cuba kan dat dus niet. Je wordt hier gedwongen om met andere mensen te praten of om advies of de richting te vragen. Ik verwacht een soort Netflix en Facebook detox. Ik vind het eigenlijk wel heel fijn om eens ouderwets te reizen.

In plaats van hostels hebben ze in Cuba casas particulares, een soort van B&B systeem. Iedereen mag in principe zo’n casa beginnen, maar het wordt allemaal streng gecontroleerd door de overheid. Omdat de overheid zoveel controle over het toerisme heeft, schijnt het dus wel een veilig land te zijn. Mensen zijn te bang om hun vergunningen te verliezen. De eerste drie casas zijn geboekt en ik hoop dus dat die mensen weer connecties hebben met casas in andere steden en dat ze kunnen vertellen wat je moet zien en hoe je op plekken kunt komen.

Een voordeel van het niet of nauwelijks hebben van internet is dat ik me ook geen zorgen kan maken over dingen die hier in Whistler gebeuren. Morgen trek ik uit de accommodatie die ze voor werknemers van de berg regelen en er is maar een kleine kans dat ik hier ook weer terug kan komen. De afgelopen twee weken heb ik me dus ontzettend druk gemaakt over waar ik nou toch moet wonen wanneer ik terug kom. Ik word er helemaal gek van! Je reageert op advertenties maar hoort er vaak helemaal niets van terug. Tijd voor een besluit.

Nadat ik terug ben uit Cuba ga ik lekker nog even door met reizen. Ik heb dan nog drie weken totdat mijn nieuwe baan begint en in plaats van me hier weer druk zitten te maken, ga ik richting Banff, Jasper en Lake Louise in de Rocky Mountains. Ik weet nu dus dat ik waarschijnlijk in een hostel woon als ik weer begin met werken, maar dat heb ik dan maar geaccepteerd. Vanuit daar ga ik dan wel weer op zoek naar een kamer. Ik weet nu in ieder geval waar ik aan toe ben. Ik heb lekker 5 weken vakantie voor de boeg! Dus voor nu: hasta luego! Je hoort het wel als ik weer in de digitale wereld ben.

Nog een paar foto’s van de winter en dan ga ik lekker de zomer in!

Deze slideshow vereist JavaScript.